Obituario

Jueces de paz que arrojan toallas sobre rostros pajizos
nubes de polvo que inundan salas de espera
tremenda cornada de ojos sin órbita:
vino a las siete
rompiendo gafas de barro
pisando humedales llenos de pánico
fechas de hilo que son en cuanto ella te abraza
Ni el santo cristo que come croissants te puede salvar, y:
la nave va (y yo te espero a las siete).ddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
dddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
dddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
dddddddddddddddddddddddddddddddddodddddddddddddddddddddddddddddddd
ddddddddddddddddddddbddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
ddddddddddddddidddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
dddddddddtdddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
ddddddddddddddddddddddddddddddddddduddddddddddddddddddddddddddddddd
dddddddddaddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddrddddddddddddddddd
ddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddi
ddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddo.
o
b
i
t
u
a
r
i
o.


la muerte lee las páginas amarillas
la música mueve las letras
y yo me cago en su puta madre
la muerte habla, triste, por el teléfono
su aliento te quiebra la espalda y piensas en lo distante que está. Palabras, silbos.